ÇocuÄŸun normal geliÅŸimin streslerine ve güçlüklerine katlanabilmesi için dışarıdan (anne-bebek ikilisinin dışında) birine gereksinimi vardır. Bu kiÅŸinin, çocuÄŸun iliÅŸkilerle ilgili olarak neler yaÅŸadığını düÅŸünebilme, kavrayabilme ve geribildirimde bulunabilme yetisine  sahip olması gerekir. Çocuk bu süreci içselleÅŸtirir ve özdeÅŸim yapar. Bazen anne çocuÄŸa onun psikolojik kendiliÄŸiyle ilgili algısını iletmekle kalmaz, çocuÄŸun kendisiyle (anneyle) ve diÄŸer kiÅŸilerle iliÅŸkisi hakkında da  iletiÅŸimde bulunabilir. Ancak, anne bu bağımsız bakış açısını sürekli olarak sunamayabilir. Bunun olası nedenleri, Winnicott’un (1958) birincil annesel uÄŸraÅŸ (primary maternal preoccupation) dediÄŸi durumun sürmesi ya da daha patolojik olarak annenin kendi geçmiÅŸindeki örselenmelere saplanmış olması veya annenin güncel sorunları (depresyon, fizik hastalık, vb.) olabilir. Bu durumda, babanın oynayacağı rol, çocuÄŸun kendisini nesneyle iliÅŸkide algılayabilme yetisinin geliÅŸmesi için gereklidir. Babanın buradaki iÅŸlevi, iliÅŸkilerde çocuÄŸun kendi yerini, çocuÄŸa kavratmaktır. Bunun eksikliÄŸi, yine aynı biçimde psikolojik kendiliÄŸin geliÅŸmesini sekteye uÄŸratır ve saldırganlığa neden olabilir.

Saldırgan davranışları olan birçok olguda, çocuÄŸun kimliÄŸinin anneden yeterince ayrılamadığı, kimlik sınırlarının belirsiz ya da yetersiz kaldığı görülmektedir. Bu durumda:

• çocuk birincil iliÅŸki üzerinde düÅŸünemez, düÅŸünsel izlenimler üretemez,
• kendilik duygusu kırılgandır ve kolayca tehdit altına girer,
• saldırganlık, baÅŸkalarıyla iliÅŸkisinde, bireyin var olduÄŸunu hissettiÄŸi tek yol haline gelir.