E.Richter (1962 s. 157)’e göre çocuk bir yansıtma alanıdır. Kanısınca kiÅŸinin kendisiyle ilgili tasarımlarının olumlu ya olumsuz bölümleri birbirlerinden ayrı olarak yansıtılır ve çocuÄŸa ideal ya da olumsuz olan roller verilir, çocuk bunlara uyan beklentilerle yüklenir. Yani çocuk ideal düÅŸüncelerin yansıtılmasıyla “ebeveynin olmak istedikleri amma olamadıkları”, olumsuz düÅŸüncelerin yansıtılmasıyla da “olmak istemedikleri amma oldukları” özellikleri kazanır. Ä°deal düÅŸüncelerin yansıtıldığı çocuk, olmak istenilen ülküsel, mükemmel kiÅŸiyi simgeler ve ondan ebeveynin kendisiyle ilgili ideal düÅŸüncelerin ideal bir uzantısıymış gibi davranması beklenir. Bu uzantıya ebeveynler ulaÅŸamadıkları amaçları; ulaÅŸamadıkları bir mesleÄŸi, toplumda ulaÅŸamadıkları bir yeri, ulaÅŸamadıkları ünü kazanma görevini verirler. Ebeveynin, kendisiyle ilgili olumsuz düÅŸünceleri çocuÄŸuna yansıtmasıyla; yaÅŸanılması istenmeyen, algılanması rahatsızlık veren öÄŸeler çocuÄŸa aktarılarak onlara karşı bir mesafe saÄŸlanır. Rahatsızlık veren içsel ögeler artık içlerinde deÄŸil, çocuklarındadırlar. Kazanılan bu mesafe ile bir rahatlık saÄŸlanmaÄŸa çalışılır.

Ebeveynin Kendisi Ä°le Ä°lgili Ä°deallik DüÅŸüncelerini ÇocuÄŸa Yansıtması Ve Bunun Örseleyici Etkileri

Ebeveynlerin çocuklardan, olmak istedikleri amma olamadıkları rolü almasını beklemesi genelde katlanılamayacak, yapılamayacak boyutlardadır. Zorlayıcı hatta örseleyicidirler. Böylesi beklentiler; ebeveynin çocuklarını bağımsız bir nesne yerine kendi ideal parçalarının uzantısı gibi görmelerinin bir sonucudur. Çocuk, ebeveynin ideal beklentilerini sanki ebeveynin kendisiymiÅŸ gibi oluÅŸturmak zorundadır. Ebeveynlerde çocuklarının bu yöndeki baÅŸarılarını kendilerininmiÅŸ gibi algılar, kabarırlar. Çocuk annenin ideal kendilik tasarımlarıyla özdeÅŸleÅŸmek ve onun içinde erimek durumundadır. ÇocuÄŸun bu beklentilerle yapabilecekleri arsındaki farklılık zorlayıcıdır. Ä°deal beklentilerini çocuklarının yerine getirmesini bekleyen ebeveynler, yani ideal kendiliÄŸe yapışık kiÅŸiler, çocuklarının yetileri hakkında gerçekçi bir deÄŸerlendirme yapamıyorlar. Aslında kendilerine yapışık ve sorunlarına batmış, kendilerinden baÅŸkasını görmeyen kiÅŸiler çocuklarını da göremiyorlar. Beklentiler ile çocuklarının yapabilecekleri arasındaki farkı ayrımsayamıyor, evlatlarına ideal beklentileri yerine getirecek yetilere sahipmiÅŸ gibi davranıyorlar. Bunun derinindeki “Sen baÅŸar ben kabarayım” eÄŸilimi “Ben kabarayım senin neler çektiÄŸin beni ilgilendirmiyor” havası çocuklar için kırıcı, incitici, örseleyicidir.