Anne baba tutumlarını etkileyen çeÅŸitli faktörler vardır. Bunlar:

       1- Anne ve babanın kiÅŸilik özellikleri: Anne ve babanın ruh saÄŸlıkları, davranış biçimleri, kendilerinin yetiÅŸtirilme tarzları çocuÄŸu etkiler.

       2- Anne ve babanın yaşı: Anne ve baba ergenlik çağında evlenmiÅŸlerse olgunlaÅŸmamışlığın getirdiÄŸi acemiliÄŸi yaÅŸayıp çocuklarını ihmal edebilirler ya da evliliklerinin yürümemesi nedeniyle çocuk sıkıntı yaÅŸayabilir.

       Özellikle ülkemizde çocuÄŸa anne ve babanın ebeveynlerinin baktığı durumlarda, çocuk anne-babayı neredeyse akranları gibi görüp onların ebeveynlerini otorite olarak kabul eder. Dede ve nine de genel olarak torunlarını koruyup taviz verdikleri için (bir dediÄŸini iki etmeme, her isteÄŸini yerine getirme vb) anne-baba çocuk üzerinde etkili olamaz.

       3- Anne ve babanın genel evlilik uyumu: Çocuk uyumlu, karşılıklı saygı ve anlayışla giden bir evlilik içinde büyüyorsa anne ve babayı ortak otorite olarak görür, olumlu bir ÅŸekilde her ikisiyle eÅŸ biçimde ikili etkileÅŸim kurar. Böyle saÄŸlıklı ortamın oluÅŸturulmaması sonucunda çocukta konversif bozukluk, cinsel kimlik bozukluÄŸu, anorexia nervozaya kadar gidebilen çeÅŸitli psikiyatrik bozukluklar görülebilir.

       4- Aile içinde ölüm ya da ayrılıklar (boÅŸanma dışında): Aile içinde bir ebeveynin kaybı sonucu diÄŸer ebeveyn yasını normal bir ÅŸekilde yaÅŸayamaz ve yasa gömülüp kalırsa, farkında olmadan çocuÄŸuna taşıyamayacağı görevler yükleyebilir, rol atfedebilir ya da aşırı derecede hoÅŸgörülü davranabilir.

       5- Planlanmış / planlanmamış çocuk olma: Planlanmamış çocuÄŸu reddetme, istememe tarzında tutumlar olduÄŸunda, çocuÄŸun benlik algısında çok derin yaralanmalar olur ve çocuk kendisini deÄŸersiz, yetersiz hisseder.

       6- ÇocuÄŸun doÄŸuÅŸtan getirdiÄŸi özellikler: Erkek çocuk beklentisi olan ailelerde cinsiyet tutumlarda farklılık oluÅŸturur. ÇocuÄŸun yapısal özellikleri (örneÄŸin uyku düzensizliÄŸi gibi) ebeveynleri etkileyebilir. ÇocuÄŸun doÄŸum sırası önemlidir. Çünkü genellikle ilk çocuk anne-babanın acemiliÄŸine gelir ya da anne-babanın tüm beklentilerini yatırdığı çocuk olur. Ortanca çocuk rahat büyür. En son çocuk ailenin en küçüÄŸü konumunu koruyup, anne-baba tarafından bebek gibi yetiÅŸtirilir.

       7- ÇocuÄŸun anomali ya da hastalıkla doÄŸuyor olması ya da sonradan kronik / ölümcül bir hastalığa yakalanması: Anne-baba bir çocuk sahibi olacaklarını öÄŸrendikten sonra daha doÄŸmadan çocuÄŸa birçok özellik atfeder. Çocuk anomalili doÄŸduÄŸu zaman anne-baba ÅŸok, korkma, kabullenememe yaÅŸar. Sonradan da bu duygulardan ötürü suçluluk hissetmeye baÅŸlar ve çocuÄŸa kendilerini adayabilir. SaÄŸlıklı çocuk ölümcül bir hastalığa yakalanırsa anne-baba o çocuÄŸa çok ılımlı davranıp diÄŸer çocuklara haÅŸin davranabilir, onlara karşı ilgisiz olabilir. Bu da ailenin ruhsal dengesini bozar.

Anne ve baba; çocuk yetiÅŸtirirken uygun bir ÅŸekilde sevgi ve disiplinle çocuÄŸa yaklaÅŸmalıdır.

EÄŸer aile çocuÄŸa aşırı sevgi verirse çocuÄŸa sınır konulmaz, derin hoÅŸgörülü olunup çocuÄŸun her dediÄŸi yapılır.Aşırı sevginin disiplin yoksunluÄŸu ile baÄŸlantılı olduÄŸu görülür. Çocuk hiç ‘hayır’ denmeden büyütülür. Böyle bir çocuk bebeksi, engellenme eÅŸiÄŸi düÅŸük, hayatın zorluklarına karşı aşılanmamıştır ve evin sınırları dışına çıkınca ‘sudan çıkmış balık’a döner.

Sevgi yoksunluÄŸu planlanmamış, evlilik dışı olup sonradan da kabul görmeyen çocuklarda görülür. Bu çocuklar çok sık eleÅŸtirilir, çok sık ceza alır, hep hatalı, hep problemli olarak görülür ve olumlu geri bildirim almadan büyürler. Sevgi yoksunluÄŸu aşırı disiplinle birlikte olabilir.

Sevgi ve disiplin yokluÄŸunda çocuk suça daha çabuk yönelir.

Aşırı sevgi ve aşırı disiplinle yetiÅŸtirilen çocuk kendisini en terbiyeli, en çalışkan, en mükemmel olmak zorunda hisseder. Bu da performans anksiyetesi, okul korkusu, ayrılık kaygısı ÅŸeklinde karşımıza çıkar.